هنگامی که پشه‌ای یک عامل بیماری را از فردی به دیگری انتقال می‌دهد، عامل عفونی باید تا زمان کامل شدن فرایند انتقال در داخل بدن پشه زنده بماند. اگر پشه انگل را هضم کند، چرخه انتقال پایان می‌یابد و انگل نمی‌تواند به میزبان بعدی برسد. انگل‌های موفق منتقله از طریق پشه‌ها، دارای ترفندهای جالبی برای دوری از برخورد پشه با آنها به عنوان غذا هستند. برخی در برابر آنزیم‌های گوارشی داخل معده پشه مقاوم هستند؛ بیشتر آنها برای دوری از آنزیم‌های گوارشی قوی که می‌توانند به سرعت آنها از بین ببرد، هرچه زودتر راهی به خارج از معده پشه پیدا می‌کنند. انگل‌های مالاریا در پشه‌ها برای ۱۲-۹ روز زنده می‌مانند و در طول این مدت از چندین مرحله تکاملی اجباری عبور می‌کنند. ویروس‌های انسفالیت در داخل پشه تا ۲۵-۱۰ روز زنده باقی می‌مانند و در این دوره انکوباسیون به تعداد خیلی زیادی تکثیر می‌یابد. مطالعات روی HIV به روشنی نشان داده است که ویروس ایدز به عنوان یک غذا برای پشه بوده و در هنگام خونخواری هضم و تجزیه می‌شود. در نتیجه پشه‌ای که خون فرد آلوده به HIV را می‌خورد، آن خون را طی ۲-۱ روز هضم می‌کند و به صورت کامل هر ذره ویروسی که به طور بالقوه می‌تواند عفونت جدیدی را تولید کند را تخریب می‌کند. از آنجا که ویروس HIV زنده نمی‌ماند تا بتواند تولید مثل کند و به غدد بزاقی پشه حمله کند، مکانیسمی که بیشتر انگل‌های منتقله از طریق پشه برای رفتن از یک میزبان به میزبان بعدی استفاده می‌کنند، در مورد HIV امکان‌پذیر نیست.
پشه‌ها ویروس‌های HIV را به تعدادی که برای انتقال ایدز از طریق آلودگی کافی باشد، در هنگام خونخواری دریافت نمی‌کنند.
عوامل بیماری‌‌زای منتقله به وسیله حشرات که توانایی انتقال از یک فرد به فرد دیگر از طریق آلودگی قطعات دهانی دارند، باید در تعداد و سطح بسیار بالایی در جریان خون میزبان خودشان در گردش باشند. انتقال از طریق قطعات دهانی نیازمند ذرات عفونی به مقدار کافی برای شروع کردن یک عفونت جدید است. تعداد واقعی ذرات عفونی از یک بیماری به بیماری دیگر فرق می‌کند. ویروس ایدز (HIV) در سطح خیلی پایینی در خون جریان دارد ـ خیلی کم‌تر از سطح عامل هر بیماری شناخته شده دیگری که توسط پشه‌ها منتقل می‌شود. افراد عفونی ندرتاً بیشتر از ۱۰ واحد از HIV در جریان خون دارد و ۷۰ تا ۸۰ درصد افراد آلوده به HIV دارای سطحی غیرقابل ردیابی از ویروس در خونشان هستند. محاسبات در مورد پشه‌ها و HIV نشان داده است پشه‌ای که خونخواری‌اش روی یک حامل HIV با ۱۰۰۰ واحد ویروس ایدز در گردش خون قطع و مختل شده باشد، دارای شانسی با احتمال ۱ به ۱۰ میلیون است تا بتواند تنها یک واحد HIV را به یک گیرنده غیر آلوده انتقال دهد. به صورت ساده‌تر، یک فرد غیر آلوده به HIV باید ۱۰ میلیون بار توسط پشه‌هایی گزیده شود که خونخواری روی یک فرد آلوده به ایدز را آغاز کرده باشند تا وی بتواند تنها یک عدد HIV را از قطعات دهانی آلوده پشه‌ها دریافت کند. با استفاده از همین محاسبات، حتی له شدن پشه‌ای که تا حداکثر ظرفیت، خون حاوی ویروس ایدز را بلعیده باشد هم نمی‌تواند به سطوح مورد نیاز برای آغاز کردن عفونت نزدیک شود. به طور خلاصه، انتقال مکانیکی ایدز به وسیله پشه‌های آلوده به HIV خیلی دور از حدود احتمال به نظر می‌رسد. بنابراین هیچ یک از مکانیسم‌های فرضی پیش گفته برای انتقال HIV به وسیله پشه عملی نمی‌باشد.
